1989 was in mijn leven een grote ommekeer. Van een hartwerkende, sportieve
vrouw in de bloei van haar leven, kreeg ik te kampen met een alles overtreffende
vermoeidheid, steeds koorts, steeds teveel witte bloedcellen. Alles begon met
een serieuze aanval van herpes...mijn huisdokter zat met de handen in het haar
en stuurde mij naar oncologen, reumatologen, internisten. In 3 ziekenhuizen
werd ik ter observatie opgenomen en steeds weer met een kluitje in het riet naar
huis gestuurd. Jaren later, in 1997, hoorde ik de naam professor Kenny De Meirleir. Ik
was zo ten einde raad dat ik dit ook nog ging proberen. Na weer een heleboel
onderzoeken kreeg ik het verdict te horen dat ik CVS had. Eindelijk kreeg mijn
ziek-zijn een naam! Ik werd doorverwezen naar Dokter Uyttersprot, die toen nauw samenwerkte met
professor De Meirleir. Waarom zou ik dit in godsnaam niet proberen? Geen
enkele dokter kon me voorthelpen. Vandaar mijn stap naar het Jan
Portaelziekenhuis te Vilvoorde alwaar ik een heel begrijpende dokter leerde
kennen. Dr Uyttersprot! Zij luisterde naar mijn problemen en wie kon mij
beter begrijpen dan zijzelf. Later vernam ik dat zij zelf aan deze ziekte
leed. Verdere onderzoeken gaven inderdaad aan dat ik aan CVS leed en
fibromyalgie. Ik werd behandeld met antibiotica, voedingssupplementen,
antioxydanten die mijn toestand stabiel hielden en wat vo or mij heel belangrijk
was, die me in staat stelden nog te gaan werken. Dankzij regelmatige
antibioticakuren en opnames lukte met dit perfect alhoewel ik kwestie sociaal
leven veel moest inleveren. 2007 werd het tweede zwarte jaar in mijn leven. En nu stel ik de vraag :
kreeg ik dit doordat mijn immuniteit zo laag stond? Ik kreeg te maken met
kanker en onderging een operatie, chemo en bestralingen. Dit alles kwam ik maar
moeilijk te boven. Door een commissie werd ik op pensioen gezet. De
regelmatige behandelingen van dr. Uyttersprot werden frequenter. Deze frequente opnames en behandeling zijn echt een must. Na een
behandeling volgens de bio-medische wijze ben ik in staat enkele weken mijn
leven even weer op de rails te zetten maar na een paar weken slaat de pijn en de
vermoeidheid weer zo erg toe dat je lichaam vraagt naar een nieuwe behandeling.
Misschien is dit voor een leek moeilijk te begrijpen maar ik weet één ding heel
zeker. Had ik die behandeling en dr. Uyttersprot niet gehad dan was ik nu een
wegkwijnend plantje geweest. Wat ik niet begrijp is dat er zoveel onbegrip is voor deze ziekte! Veelal
worden we bestempeld met luierikken, het speelt in ons hoofd. Het grote
verschil tussen mensen met een depressie en CVS-ers is dat wij vooruit willen,
willen genezen – iemand die depressief is wil gewoon niets meer.
Ik hoop één ding nog mee te maken en hopelijk in de nabije toekomst :
begrip en respect voor onze ziekte!!!! Anita Anken |