Is het nu wel een depressie of niet?
Het is triestig buiten, het weer wil niet mee.
Weer tijd om de depressieve gevoelens hun gang te laten gaan. Depressie is een woord dat te veel en te
weinig gebruikt wordt.
Het wordt vooral te veel gebruikt wanneer men
geen verklaring heeft voor bepaalde klachten of aandoeningen. Hetzelfde geldt
voor het woord ’psychosomatische aandoening’ en nog meer voor het woord ‘bio
psychosociaal’. Het komt me over als een pot pourri die er vooral groen en
onsmakelijk uitziet.
Ik begrijp dat sommige klachten en
aandoeningen moeilijk te omkaderen zijn, maar kan men niet beter zeggen dat men
het niet weet in plaats van een nietszeggende titel er aan te geven? Op die
manier immers devalueert het woord depressie en daarmee ook de aandoening. Een
depressie zelf is een goed omlijnde ziekte met heel erge gevolgen en die wel
tot op zekere hoogte behandelbaar is. Alles wat men niet weet een depressie
noemen zorgt dat ook de therapie zal
mank lopen met frustratie als gevolg.
Psychiaters en psychologen worden vaak met zulke
problemen geconfronteerd, doorgestuurd door een andere dokter die geen raad weet
met zijn patiënt. Psychiaters zijn op
dit moment vaak dokters die behalve wat in de psychiatrie en psychologie
verscheen, de jongste jaren geen wetenschappelijke ontwikkelingen gevolgd
hebben. Ik denk dat de breuk tussen het fysieke en psychische daardoor steeds
groter wordt in tegenstelling tot hoe het zou moeten zijn: een meer holistisch denken.
Van mijn kant vind ik het zeker niet erg dat
patiënten psychische ondersteuning vragen wanneer ze er nood aan hebben, maar
het omgekeerd is niet het geval. Een psychiatrisch patiënt die een beroep wil
doen op de fysische geneeskunde, vangt meestal bot….want ‘ingebeeld’. Er wordt nooit een patiënt doorverwezen. De
psychiater vind het allemaal onzin. Het getuigt van een duidelijke arrogantie
om het fysieke systeem te ontkennen en alles als psychisch te zien met geijkte labels
en trauma’s. Veel patiënten zijn vaak nog niet eens degelijk fysiek onderzocht.
Ik ben voor de psychiatrie maar ik twijfel aan
de wijze waarop zij de oorsprong van een ziekteproces omschrijven. Ik ben daarom
voorstander van de biologische psychiatrie die terug meer contact zoekt met de
neurologie, zoals dat vroeger ging.
Overigens nog dit: te veel huisartsen plakken
een psychisch label op de patiënt als ze zich geen raad meer weten. “Het zal
dan wel tussen de oren zitten.”
Ik besef nu wel dat veel psychiaters en
psychologen het hier niet eens zullen mee zijn, maar ik hoop alleen dat ze er
eens over nadenken.
Dr AM Uyttersprot
Juni 2016
|