Is het nu wel een depressie of niet? Het is triestig buiten, het weer wil niet mee. Weer tijd om de depressieve gevoelens hun gang te laten gaan. Depressie is een woord dat te veel en te weinig gebruikt wordt. Het wordt vooral te veel gebruikt wanneer men geen verklaring heeft voor bepaalde klachten of aandoeningen. Hetzelfde geldt voor het woord ’psychosomatische aandoening’ en nog meer voor het woord ‘bio psychosociaal’. Het komt me over als een pot pourri die er vooral groen en onsmakelijk uitziet. Ik begrijp dat sommige klachten en aandoeningen moeilijk te omkaderen zijn, maar kan men niet beter zeggen dat men het niet weet in plaats van een nietszeggende titel er aan te geven? Op die manier immers devalueert het woord depressie en daarmee ook de aandoening. Een depressie zelf is een goed omlijnde ziekte met heel erge gevolgen en die wel tot op zekere hoogte behandelbaar is. Alles wat men niet weet een depressie noemen zorgt dat ook de therapie zal mank lopen met frustratie als gevolg. Psychiaters en psychologen worden vaak met zulke problemen geconfronteerd, doorgestuurd door een andere dokter die geen raad weet met zijn patiënt. Psychiaters zijn op dit moment vaak dokters die behalve wat in de psychiatrie en psychologie verscheen, de jongste jaren geen wetenschappelijke ontwikkelingen gevolgd hebben. Ik denk dat de breuk tussen het fysieke en psychische daardoor steeds groter wordt in tegenstelling tot hoe het zou moeten zijn: een meer holistisch denken. Van mijn kant vind ik het zeker niet erg dat patiënten psychische ondersteuning vragen wanneer ze er nood aan hebben, maar het omgekeerd is niet het geval. Een psychiatrisch patiënt die een beroep wil doen op de fysische geneeskunde, vangt meestal bot….want ‘ingebeeld’. Er wordt nooit een patiënt doorverwezen. De psychiater vind het allemaal onzin. Het getuigt van een duidelijke arrogantie om het fysieke systeem te ontkennen en alles als psychisch te zien met geijkte labels en trauma’s. Veel patiënten zijn vaak nog niet eens degelijk fysiek onderzocht. Ik ben voor de psychiatrie maar ik twijfel aan de wijze waarop zij de oorsprong van een ziekteproces omschrijven. Ik ben daarom voorstander van de biologische psychiatrie die terug meer contact zoekt met de neurologie, zoals dat vroeger ging. Overigens nog dit: te veel huisartsen plakken een psychisch label op de patiënt als ze zich geen raad meer weten. “Het zal dan wel tussen de oren zitten.” Ik besef nu wel dat veel psychiaters en psychologen het hier niet eens zullen mee zijn, maar ik hoop alleen dat ze er eens over nadenken.
Dr AM Uyttersprot Juni 2016 |